Sevmek... İnsanın kendinden daha fazla verip karşı tarafın kalbini tamamlamaktı, emin olmaktı. Şüpheye kapılmamak, her ne olursa olsun onun için feda edebileceğin duygularının ve kalbinin olmasıydı. Peki sevilmek? Sevilmek... Kendinden daha fazla verip, sevip bunun karşılığını almaktı, emin olamamaktı. “Acaba beni de seviyor mu?” diye düşünüp şüpheye kapılmaktı, bir türlü kalbinin çıkışını bulamamaktı. Ya âşık olmak? Âşık olmak... Ondan vazgeçemediğin, hayallerine onu da dâhil ettiğin, nereye gidersen – o gelmese de sevgisini – kalbini en korunaklı yerinde koruyup da yanında götürdüğün ve “O eşittir ben” diyebildiğin kadar sevebildiğin zamandaki kalbinin hissettiği en gerçekçi, en sevilesi ve en güzel duyguydu...
Sevmek... İnsanın kendinden daha fazla verip karşı tarafın kalbini tamamlamaktı, emin olmaktı. Şüpheye kapılmamak, her ne olursa olsun onun için feda edebileceğin duygularının ve kalbinin olmasıydı. Peki sevilmek? Sevilmek... Kendinden daha fazla verip, sevip bunun karşılığını almaktı, emin olamamaktı. “Acaba beni de seviyor mu?” diye düşünüp şüpheye kapılmaktı, bir türlü kalbinin çıkışını bulamamaktı. Ya âşık olmak? Âşık olmak... Ondan vazgeçemediğin, hayallerine onu da dâhil ettiğin, nereye gidersen – o gelmese de sevgisini – kalbini en korunaklı yerinde koruyup da yanında götürdüğün ve “O eşittir ben” diyebildiğin kadar sevebildiğin zamandaki kalbinin hissettiği en gerçekçi, en sevilesi ve en güzel duyguydu...
