Ayandon

Deniz, kurşuni gökyüzünün altında, heybetli kükreyişleriyle, uçsuz bucaksız koskoca meydan bana kaldı, der gibiydi. Azgın dalgalar hüzünle ürperen kıyıları olanca gücüyle dövüyordu.
Yaşlı kadın sahile inen yamacın üstünde durdu.Bugün deniz ve orman sınırında kartalın hava nakşını seyretme günü olmadığını o da biliyordu. Uçuk benziyle yırtılan denize daldı gözleri… Buraya her gelişinde olduğu gibi, yine oğlundan duyduğu son sözleri aklından geçirdi:
“Ana, ver çıkınımı, gün doğdu yolum gider;köz iner yüreğime…”